Naprawdę lubię okres świąteczny. Nie dlatego, że uwielbiam otrzymywać prezenty – tak naprawdę nie mam nawet listy życzeń. Uwielbiam ten czas w roku, bo w domu robi się po prostu bardziej rodzinnie. Cieszę się każdą chwilą spędzoną z żoną i dziećmi podczas dekorowania choinki. To nasze wspólne chwile, pełne śmiechu i światełek. Szczególnie kocham moment, gdy moja córka piecze ciasteczka – a jeszcze bardziej ten, gdy mogę je zjadać!
Ciekawą częścią przygotowań do Bożego Narodzenia w Niemczech są Jarmarki Bożonarodzeniowe. W dużych miastach czekają na spragnionych gorących kiełbasek i grzanego wina przez cały miesiąc. Niemcy naprawdę wiedzą, jak celebrować ten okres. W wielu miejscach duch świąt zaczyna się już w październiku, kiedy ulice są ozdobione świątecznymi ozdobami. Wystawy sklepowe stają się kolorowe, a ubrania o tematyce bożonarodzeniowej od swetrów i skarpetek po czapki, a nawet świąteczną bieliznę wypełniają sklepy.
Dwadzieścia lat temu po raz pierwszy obejrzałem film „The Mothman Prophecies”. Było to jedno z tych doświadczeń filmowych, które na długo zapada w pamięć, zaskakuje i nie daje spokoju. Fabuła oparta na prawdziwych wydarzeniach, aura tajemnicy, a przede wszystkim sama postać Człowieka Ćmy – to wszystko stworzyło niezwykły klimat, który od lat przyciąga mnie do tego filmu. Dziś, po wielokrotnym obejrzeniu, uważam go za klasyczne arcydzieło, które zasługuje na miejsce w panteonie najlepszych dzieł filmowych wszech czasów.
W ilu miejscach pracowałem od ukończenia szkoły, chyba sam nie jestem w stanie policzyć. Wielkie firmy, zatrudniające setki osób, małe rodzinne biznesy z kilkoma pracownikami — przeszedłem przez to wszystko kilkukrotnie. Dwa razy nawet odważyłem się prowadzić własną działalność gospodarczą! Na przestrzeni 15 lat po maturze byłem kierowcą, sprzedawcą, magazynierem, parkingowym, brygadzistą, specjalistą, kierownikiem i freelancerem. Zabrzmi to trochę smutno, ale ani razu nie czułem, abym był na swoim miejscu. Gdziekolwiek nie trafiłem, w żaden sposób nie potrafiłem czuć się dobrze.
Na moich blogach wielokrotnie wspominałem o naszych dwóch świnkach morskich, Didi i Lunie, które są nieodłącznym elementem naszego zakręconego domu. Te małe, psotne buzie zasługują na to, by ich historie zostały tutaj uwiecznione. W końcu, jak każde dodatkowe dzieci w rodzinie, Didi i Luna wnoszą do naszego życia nie tylko radość, ale także całkiem sporo wyzwań.
Mam nastoletnią córkę, która jest prawdziwą artystką. Jej biurko to nieustanna przestrzeń kreatywności. Markery, szkicowniki, kleje w sztyfcie i zestawy farb – wszystkie te rzeczy mają swoje stałe miejsce, choć czasem trudno dostrzec tam porządek. Nożyczki, pocięte kartki i kawałki kartonów rozrzucone po podłodze to codzienny widok w jej pokoju. Zabawne jest to, że nasze świnki morskie wydają się być z tego powodu zadowolone, mając dostęp do mnóstwa nowych materiałów!
Nie jestem osobą, która dużo mówi, ale postanowiłem podzielić się kilkoma historiami z mojego życia, a może przede wszystkim zapisać je dla przyszłych pokoleń. Mam nadzieję, że kiedyś, gdy moje dzieci będą starsze, będą mogły wrócić do tych opowieści i zrozumieć, kim był ich tata. Choć dziś są w wieku buntu i mało co ich interesuje poza własnym światem, to ja doskonale pamiętam, jak sam byłem w ich wieku. Kto nie był nastolatkiem? Ja też kiedyś zbywałem historie rodzinne, a teraz wydzwaniam do moich 70-letnich rodziców, by dowiedzieć się więcej o przeszłości.
Uwielbiam filmy, naprawdę. Można śmiało powiedzieć, że jestem takim domowym kinomanem. Dlaczego domowym? Cóż, to proste. Nie przepadam za chodzeniem do kina. Za dużo ludzi, a ja nie lubię ludzi. W kinie spotkasz wszystko, czego nie powinieneś tam spotkać: święcące smartfony, głośny rechot, szeleszczące siatki pełne popcornu, a nawet biegające i wrzeszczące dzieci. Tak, troglodyci są wszędzie. Dlatego zostałem kinomanem domowym.
Kilka dni temu rodzice zaskoczyli mnie niezwykłym prezentem – wielkim pudłem pełnym starych klisz z negatywami zdjęć rodzinnych i nie tylko. Negatywy pochodzą z lat 80. i 90., a może nawet starszych czasów. To niesamowite, jak jeden przedmiot może przenieść człowieka w czasie o cztery dekady!
Gdzie, kiedy i jak zostałem naznaczony bliznami, to historie, które mogę opowiedzieć tylko ja. To historie i wspomnienia o zdarzeniach, które je stworzyły. Zawsze będę je mieć. Blizny zachowują moją przeszłość i stają się muzeami na moim ciele. Najciekawsze z tych historii powstały w latach 1988-1996, czyli na przełomie szkoły podstawowej i średniej, ale z biegiem czasu zapomniałem o dokładnych datach i chronologii.